
IL.LUSIO DE LA MEVA VIDA
Abr 23, 2020Ayer, dijimos adiós a nuestro caballo.
Agradecer a todos los que nos han rodeado en estos días.
Días difíciles para todos, cada uno con su circunstancia, pero que decir…. siempre aparecen Angeles en nuestros caminos que han ayudado que esos momentos sean lo menos duros posibles, con sus palabras, sus acciones, consejos…..
Gracias por encontrarme a profesionales como catedrales.
AUNQUE….SUPONGO que en esos momentos nada es perfecto ni como querríamos.
Escribo estas palabras con lagrimas en los ojos, mi peque se ha ido.
HA estado con nosotros casi 15 años, por cierto,- maravillosos-, el ha hecho que sean así.
Me han quedado en el saco promesas que me duelen, me quedan imagenes dolorosas, me han quedado tantas cosas….
Como sabréis todos, nuestro caballo es el mejor. Y cuando llegan estos momentos el hueco que nos dejan es un abismo.
No es un simple caballo, ES MI CABALLO, ayer hubiera dado todo por el, apostando por el hasta su ultimo suspiro. Como el quiso hacer por nosotros.
Me enseño hasta en su ultimo suspirar, que ni delante de la muerte nos tenemos que rendir.
No se ni como ni cuando si donde mi caballo se fracturo la lumbar, desgraciadamente no todos los propietarios podemos tener el caballo en nuestras casas, (por favor centros hípicos mirar de tener los Centros en condiciones – sin hierros, sin disputas de caballos-), y no esconder a los propietarios los hechos, ya que a la larga todo se sabe y el propietario lo paga con la vida del equino, no dejéis de dar de comer a los caballos un mes de abandono son dos meses de recuperación, yo pude sacarlo del centro donde lo mal atendieron lo recupere pero había una lesión interior escondida.
Llevábamos seis meses trabajando día a día los dos juntos mi caballo y yo luchando por tirar hacia delante, ejercicios core, sus zanahorias y manzanas, sus complementos, sus paseos, sus mimos, en la hípica le llamaban el -pijete-, pero el ahí estaba luchando contra su anorexia y descoordinación de sus posteriores, el iba mejorando, así que pudimos llamar al podólogo y quince días después al quiro, mi corazón se aliviaba mi niño mejora …..pero este tiempo de lluvias y que decir de la privación de ir a verlos…. Empezó a tumbarse y le costaba levantarse así su ultimo mes, ya nos ves no quería ni oír el teléfono Tro: (no se puede levantar), a correr y día superado, un campeón, ahí estaba así que, nos fuimos para Barcelona 139km nos separaban de su muerte o cura, 15 días de ingreso y agonía que no tuvieron buen fin, en las lumbares no se atreven a tocar, es difícil, no se ve, (palabras duras – no tiene cura-), es difícil esos momentos no se olvidan cada uno con su historia en particular que me voy a reservar solo deciros
ERA, ES Y SERA EL MEJOR. – irrepetible. (Se que cada caballo es una historia, se que todos los hospitales equinos ponéis lo mejor de vosotros, se que…….. pero no dejéis un caballo es sus ultimas horas de vida bajo la lluvia esperando que llegen los propietarios para tomar una decisión, tira por el suelo toda la lucha). Una carpa móvil no hubiera ido nada mal, para todos, para la veterinaria que anestesiaba como para el caballo, como para nosotros.
No son reproches, son consejos, ayer no fue un día bueno.
Y se que todos tendrán su camino a recorrer, pero así no.
Se fue mi maestro Yoda, era mi maestro de la vida, (tres años para aprender hablar, toda una vida para aprender a callar),era mi psicólogo (su mirada me trasladaba a un mar de calma), era mi amigo (sus caricias, sus sacudidas de cabeza, siempre fueron un aliento un venga vamos que te muestro), era mi niño ( entre juguetón y cabezudo), era mi binomio (yo dependía de el, el dependía de mi). El nunca me hubiera dejado tirada.
Él, fue y nació de la ilusión, me abrio un nuevo horizonte, con nuevos caminos que caminar, con muchas llanuras que trotar y montañas que galopar, para los dos fue un nuevo mundo para explorar, contigo Tro aprendí mucho de lo que es muy difícil de expresar, has sido un gran maestro de la vida, el mejor para mi.
EHY, JA NO TINDRE A QUI XIULA
PSICOLEG DEL DIA A DIA
IL.LUSIO DE LA MEVA VIDA
SE QUE HAS DE MARXAR
PERO NO SE COM DEIXAR-TE ANAR
HAS TRET LO MILLOR DE MI
I HE DISFRUTAT AMB TU SENSE FI
UNA MONTAÑA, UN CAMI
CADA DIA UN NOU REPTE
AIXO SI, SEMPRE AMB RESPECTE.
TRO, AQUÍ LI FARE EL XIULET
HAIG DE VENIR A VEURET,
EM DONARAS L’ULTIM ULLET
EL MEU COR XIULA ARA PERO D’OFEC
AL SAPIGUER QUE TE PERC
ETS LLEST COM LA FAM
ELS TEUS ULLS EM DESTROSSARAN
ES DUR, EL QUE ELS NOSTRES ULLS DIRAN
QUAN ELS NOSTRES CORS JUNTS
SEMPRES ESTARAN
HAM CAMINAT CAMINS ENTRENYABLES
HAN TROTAT PLATGES SALVATJES
HAM GALOPAT SENTIMENTS INOLVIDABLES
HAM ESTAT SEMPRE INSEPARABLES
MAI EN L’OBLIT ESTARAS
MAI DE LES NOSTRES VIDES MARXARAS
EN AQUESTA VIDA DURA
QUE MAI RES DURA TOTA LA VIDA
AQUESTA REGLA TU TRENCARAS.
CORRE, GALOPA, SIGUES FELIÇ
NO SE EL QUE PENSARAS,
NO SE EL QUE DESITJARAS,
EL NEN PETIT DE CASA TU SEMPRE SERAS
I SE QUE MAI PER VENÇUT ET DONARAS.
GALOPA ARA COM LA TEVA RAÇA HO FA
AMB LLIBERTAT,
EXPLORA LO MAI EXPLORAT
VIU LO MAI VISCUT.